witold gombrowicz

Ja, w łachmanach, obskubany, ja pozer, renegat, zdrajca, megaloman, najświętszy od czasów Sienkiewicza i Reymonta. Z Dziennika 1967–1969 Witolda Gombrowicza Imponuje konsekwencja, z jaką Gombrowicz od debiutu, a właściwie od dzieciństwa budował własną podmiotowość, świadomie kreował to niespójne „ja”. Ale może wyznaniom i autointerpretacjom Gombrowicza dotyczącym tego „ja” nie należy ufać? ...

Mimo że Witold Gombrowicz nigdy nie pisał aforyzmów, „sentencjonalność w rozmaitych odmianach gatunkowych jest jednym z charakterystycznych wyznaczników jego filozofii życia. W sentencjach, aforyzmach, zdaniach i uwagach sformułował myśli, które stanowią najważniejsze tematy jego twórczości. A zdarza się dość często, że obszerne fragmenty Gombrowiczowskich utworów są rozwinięciami poszczególnych aforyzmów”....

Krytyka szlachty w literaturze oświecenia. Poniższe wypracowanie ukazuje krytykę wad szlacheckich oraz próbę obalenia mitu sarmaty w dobie oświecenia. Należy zauważyć, że wszyscy autorze wskazywali te same cechy: pijaństwo, zacofanie, konserwatyzm, brak wiedzy, pychę czy zadufanie w sobie. Te wady hamowały bowiem wprowadzenie reform oraz rozwój państwa. Realizując tematykę wypracowania powołano się...